Quixer

Todo o gardaba. Nada o compartía, ¿a quen lle ía interesar?

Tiña dúas caras ben afastadas.

Era escuridade e penumbra.

Arrecendía a libro sen portada.

Arroupaba cada recuncho do seu ser con agarimo.

Loitaba contra a escuridade cada noite

Un espello dicía o que non sellemaba

Ata que se decatou.

Non brillaba, tiña escuridade dentro dela.

As veces facíase pequena.

Ás veces crecía contra a adversidade.

Comparabase todo o tempo.

Non entendía porque non era como as demais.

Ninguén nunca lle dixo que ela non era estrela.

Á noite sempre estivo soa.

Tiña tanto agochado...

Quixer ser estrela, ata que me decatei de que era lúa.

💗